En dan ben je ineens een jaar later.. Vorig jaar, op 22 september stond ik met knikkende knietjes te wachten op mijn vlucht naar New York. Ik kan het me nog als de dag van gisteren herinneren, maar tegelijkertijd lijkt het jaren geleden. Vandaag is mijn laatste dag als au pair, morgen vlieg ik naar Orlando voor een vakantie van 2,5 week met mijn moeder. Het lijkt zo onwerkelijk dat ik mama morgen op ga wachten op het vliegveld, maar over iets meer dan 24 uur gaat het dan toch gebeuren. Maar dit houdt in dat mijn laatste uren hier in Westport ook ingeslagen zijn. De laatste keer de kinderen naar school brengen, de laatste keer ze ophalen.. Het komt nu allemaal akelig dichtbij.

Vanochtend liep ik met Juna, de nieuwe au pair in de supermarkt. Ik had een lijstje gemaakt, maar was een aantal dingen vergeten te checken, waardoor ik niet meer wist of we dit nu wel of niet in huis hadden. En terwijl ik druk zat te bedenken of we het nou wel of niet in huis hadden dacht ik ineens; Mars, waar ben je nu mee bezig? Over 24 uur zit jij in de auto naar het vliegveld.. laat het los! Maar loslaten is best wel moeilijk heb ik toch gemerkt. Het afgelopen jaar is een wirwar van emoties geweest, met wekelijkse ups en downs. De familie heb ik vele keren vervloekt en huilend belde ik dan het thuisfront op en dreigde ik een ticket terug te boeken. Maar een dag later belde ik dan weer op om iets grappig, leuks of geks over de kinderen te vertellen. Want zo gaat dat, een jaar als au pair werken. Je maakt van alles mee en het is eigenlijk nooit saai. Met kinderen in de buurt is er altijd wel wat. En als ik dan terug kijk op dit jaar, dan had ik deze kinderen voor geen goud willen ruilen met anderen. Ze hebben het me erg moeilijk gemaakt gedurende het jaar, maar ik denk voornamelijk terug aan de lieve, leuke, gekke en grappige momenten die we met elkaar hebben beleefd.

En niet alleen met de kinderen, maar ook de vriendinnen die je hier maakt. Van tevoren vond ik dat zo spannend. Wat nou als ik hier geen leuke meiden leer kennen? Wat nou als ik verplicht ben om met iemand om te gaan die ik eigenlijk helemaal niet leuk vindt? Wie gaat er in godsnaam met mij naar al die films die ik komend jaar wil zien? En wie kan met mij dealen als ik moe en honger heb? Nou wat ben ik blij dat ik me daar geen moment druk over heb hoeven maken! Ik kan met alle eerlijkheid zeggen dat de meiden die ik hier ontmoet heb, meiden zijn met wie ik thuis ook vriendinnen had kunnen worden. De vriendinnen die ik hier heb gemaakt zijn in korte tijd heel belangrijk geworden. Ik sprak ze iedere dag, ik zag ze ieder weekend. Je zit in hetzelfde schuitje en alleen zij weten wat je door maakt in zo’n jaar. Ik heb er eigenlijk allemaal nieuwe zusjes bijgekregen :) Lieve Anne, Lisette, Cristina, Anke en Alice jullie zijn fantastisch en ik wil jullie bedanken voor de bijdrage aan een fantastisch en onvergetelijk jaar!

Een onvergetelijk jaar was het zeker. Ik heb niet zoveel gereisd als ik gehoopt had, maar ik kan mooi wel zeggen dat ik geen plattegrond meer nodig heb als ik naar New York City ga! Ik heb Boston, Washington, Atlantic City (2x!) en Vermont bezocht. Ik heb een baseball game en een basketbal game gezien. Ik heb Halloween gevierd in NYC en de beroemde ball drop gezien met oud & nieuw. Ik heb een optreden gezien van de wereldberoemde Rockettes en mijn 2e musical op Broadway bezocht. En als klap op de vuurpijl heb ik meer celebrities gezien dan ik ooit had durven dromen! Helaas mist Cris Evans nog, maar wie weet gaat hij ook wel naar Disney World de komende weken, hij is tenslotte fan ;)